مرداب

بر تن مرده این تشنه کویر

روزگاری ای دوست

ابی بود روان

جاری از چشمه پاکیزه نور

عابر کوچه جوی

رهرو جاده ی نور

هر کجا دانه خشکی میدید

                             تشنگی را ز تنش مک میزد

هر زمان باغک زردی

                  می یافت

مژده

می داد به او

           فصل بهاران را

                        سبز

شعر می خواند برای 

                      هربرگ

  غصه می گفت:

             به پای هر کاج

یاد دارم ان اب؛ 

                    خنده ها بر لب صد غنچه نشاند

  اه

         اه

               امان یک

روز

این اب روان

     دل به گودالی بست

                          که پس از ان همه رفتن اینک

                                                 وقت اسودن ماست

ماند

     ماند و مرداب شد و

          گندید

اه ه

  ان اب روان من بودم.

شاعر: کیا

شاعر این شعر قشنگ که من خودم خیلی این شعر و دوست دارم زبان مادریش انگلیسی هست و فارسی و زبان دومش هست  به نظر منکه نابغه هست.

 سلام

دوستای عزیزیم شاعر این شعر الان تو بیمارستان بستری و محتاج دعای این قلبای پاک شماست